Modderaar en expeditieleider (2)

Beste Inge,

Leuk begin. Wanneer ik jouw brief lees is een deskundige aan het woord en in positie. Als begeleidingskundige, docent en adviseur. En ik begrijp dat dit de zakelijke context is waarbinnen we deze voorbereiding voor het symposium ook zullen doen. Toch ben ik ook geneigd mezelf te willen neerzetten als een ‘modderaar en expeditieleider’. Mijn rol bij de organisaties waarvoor ik werk is meestal  ondersteunend en faciliterend in een proces dat gaande is bij een organisatie, team of medewerker.

En dat betekent dat ik begin met zo open mogelijk te onderzoeken welke gezichtspunten er zoal zijn ten aanzien van wat men wil bereiken.

Mensen met verwachtingen van ‘de adviseur’ moet ik teleurstellen want ik weet het vaak niet. En dit durf ik steeds vaker hardop te zeggen, omdat ik heb ontdekt dat juist dit toegeven ruimte biedt aan het samen onderzoeken en verkennen van de situatie of vraagstuk. Het samen nader duiden vanuit deze open benadering kan verrassend nieuwe gezichtspunten opleveren en uitnodigen tot het formuleren en toetsen van hypothesen en uitproberen van iets nieuws. En vaak is dat pas het moment waarop de theorie zo mooi van pas komt: bij het duiden!

De lemniscaat biedt een mooie symboliek voor oneindigheid en verbinding. En, zoals je uitlegt staat het voor de wijze waarop je in jouw rol meebeweegt en van binnenuit beweging creëert. Vanuit verbinding met de mensen uit de organisatie. 

Houding, attitude zo je wilt, lijkt me hierbij van groot belang. Welke houding past bij de rol van begeleidingskundige wil deze werkelijk kunnen bijdragen aan het zichtbaar maken, bewust worden, van een situatie? En wanneer je zo dichtbij komt, hoe houd je dan toch voldoende afstand om in jouw rol van begeleidingskundige te kunnen blijven?

Dit laatste vraag ik me toch af omdat je al snel onderdeel gaat vormen van het organisatiesysteem wanneer je zo dichtbij komt.

Wanneer ik kijk naar veranderkundige benadering doet dat meer ‘klinisch of conceptueel’ aan. Ik breng een vraagstuk en de context graag eerst in kaart. Het ‘sociaal constructivisme’ geeft daarbij bijvoorbeeld handvatten om te duiden wat we merken en zien in de formele organisatie (hoe we denken dat een organisatie werkt) en informele organisatie (hoe de organisatie werkt in de praktijk). En we werken met uitgebreide methoden om impact van een verandering te analyseren en passende interventies te verzinnen.

Toch vind ik veranderen eerder een expeditie dan een marsroute. Je moet onderweg goed op blijven letten of je nog op de goede weg bent. En dat lijkt me nu een veel raakvlakken hebben met de rol van begeleidingskundige. Hoe kijk jij daar tegenaan?

Ik kijk uit naar je reactie!

Caroline

De reactie van Inge komt volgende week vrijdag!