Mijn praktijk van Het Nieuwe Werken

Ik vind het soms maar ingewikkeld, dat Nieuwe Werken. Werknormen veranderen en ik vraag me daarom regelmatig af: wat verwachten anderen van mij in deze situatie en wat verwacht ik van hen. Ik zal aan de hand van een simpel voorbeeldje illustreren wat ik bedoel.

Ik ga een lang weekend naar Parijs met mijn man. Vroeger zouden ik gewoon op donderdag tegen mijn collega’s zeg: Doei, ik ga lekker naar Parijs. Tot maandag! Iedereen wist dus dat ze op vrijdag geen antwoorden van mij konden verwachten. Collega’s die niet van mijn weekendje op de hoogte waren, werden door de anderen ingelicht. Simpel geregeld.

Maar als ik nu een lang weekend naar Parijs ga, hoor ik mijn ‘Out of Office assistent’ aan te zetten, zodat de hele wereld weet dat ik op vrijdag niet per ommegaande mijn mail zal beantwoorden. Ik twijfel dan alleen verschrikkelijk wat ik in die Out of office reply moet zetten: ‘vanwege een romantisch weekendje Parijs ben ik niet in staat om ….’ Dat vind ik zelf wel een beetje grensoverschrijdend.

Is ‘Vanwege een vrije dag ….’ beter? Is dat trouwens bij Het Nieuwe Werken eigenlijk nog wel een excuus? Je krijgt tegenwoordig van over de hele wereld antwoorden op mailtjes waarbij dan staat: verstuurd per I-Phone of HTC. Maar aangezien ik nog een telefoon heb waarmee ik alleen kan bellen en sms-en, kan ik dat dus niet. Moet ik in mijn Out of Office reply dan zetten: ‘vanwege een vrije dag en de aard van mijn telefoon, ben ik niet in staat om op … uw mailtjes te beantwoorden’?  Verwacht men dat? Maar dan zijn we er nog niet, want ik zou natuurlijk ook mijn laptop mee kunnen nemen en even wireless in kunnen loggen om te antwoorden. Maar ik vrees dat mijn man dit geen goed idee vindt. Ik heb hem de laatste weken al een paar keer ’s avonds om een uur of 10 horen zeggen: zit je nu al weer achter dat ding? Waarmee hij mijn laptop bedoelt. Dus ik ga niet met mijn laptop naar Parijs. Moet je dat melden in je Out of Office reply? Zoiets als: ‘Vanwege een vrije dag en de aard van mijn telefoon en mijn man …..’? Zou kunnen, hoe ver ga je met informeren? Zoiets zei je vroeger misschien tegen je collega’s, maar zet je dat in zo’n berichtje aan ‘de hele wereld’?

En eigenlijk is het ook niet helemaal eerlijk, want ik verschuil me nu achter mijn man en mijn telefoon en als ik eerlijk ben vind ik het zelf ook wel lekker om eens even helemaal ‘van de wereld te zijn’. Altijd maar connect met iedereen; soms word ik er erg moe van. En ik vind ook de druk van het altijd maar direct moeten reageren, soms heel irritant. Dus het meest eerlijke zou zijn als ik dat ook in mijn Out of Office reply zou zetten. Het wordt dus: ‘Vanwege een vrije dag, de aard van mijn telefoon, mijn man en mijn eigen aard, ben ik de komen drie dagen niet bereikbaar’. Punt.

Snappen jullie nu wat ik bedoel? Ik vraag me af: hoe doen jullie dit?

De trainer, de crisis en de identiteit

Mijn collega’s en ik bezinnen ons op de vraag ‘wat is nu eigenlijk nog onze toegevoegde waarde? Waarom zou een klant ons moeten kiezen?’.  De financiële crisis, zorgt ervoor dat veel klanten veel kritischer gaan kijken naar hoe zij hun opleidingsbudget besteden en de opkomst van de technologie, waardoor informatie en lesstof voor iedereen zo te bereiken is, heeft ertoe geleid dat de fysieke trainer zijn meerwaarde wel heel goed duidelijk moet kunnen maken.

Afgelopen vrijdag was ik op het Congres Trends voor Trainers en daar ging het verhaal van Keynote-speaker Han Nichting toevallig (?) ook over deze vraag: waarom kiest een klant voor jou en wat levert dat dan uiteindelijk op?

Hij ziet als trend dat trainers en trainingsbureaus veel nadrukkelijker bij de klant cq opdrachtgever aan tafel moeten gaan zitten om samen te zoeken naar een passend en – in deze tijden – betaalbaar aanbod. Het rendementsvraagstuk (wat levert de interventie mij op?) komt vanwege de crisis nadrukkelijker op tafel. Je kunt als trainer niet meer alleen een leuke dag met je cursisten hebben, is zijn stelling. De opdrachtgever moet de investering ook intern kunnen verkopen. Kortom de trainer moet niet alleen verbinding maken met zijn cursisten, maar ook met de opdrachtgever.

Ter illustratie vertelde hij zijn eigen ervaring als opdrachtgever. Hij moest een bureau kiezen dat een complexe overheidsorganisatie ging helpen bij het begeleiden van een verandering.

Hij had om te beginnen tegen alle bureaus gezegd dat hij geen verkopers aan tafel wilde, maar de mensen die ook het uitvoerende werk zouden doen. Over de gesprekken zei hij: “met sommige aanbieders ontstond een soort verhoor, een spervuur van vragen, terwijl ik een gesprek zocht, meedenken”. Hij verwachtte ook reductie van zijn onzekerheid en wilde aangesproken worden in mijn eigen taal. Verder lette hij op of in de intake ook de deelnemer ter sprake kwam.

Uiteindelijk koos hij voor de club die de complexiteit benoemde en mee zocht in plaats van oplossingen bood; die een resultaat durfde te formuleren, die opschreef wat het effect van de leerinterventie zou kunnen zijn en die eisen aan hem en de organisatie stelde.

De spreker eindigde zij speech met een aantal tips voor trainers: 

1.     Zorg dat je meer rollen machtig bent dan alleen die van trainer

2.     Kom losser van de vorm ( dwz. de gekozen oplossing)

3.     Anticipeer op de klant

4.     Maak gebruik van de technologie in wat je aanbiedt

5.     Maak helder wat je professionele standaard is

6.     Ga creatief om met minder budget

En last but not least, realiseer je dat een opdrachtgever vaak een jurist, econoom of ingenieur is, die respectievelijk kijken vanuit rechtmatigheid, doelmatigheid of blauwdruk, en dat trainers vaak psychologen of ‘artiesten’ zijn. Verschillende identiteiten, die elkaar moeten gaan vinden!

Praktische tips over hoe je als professional een goed gesprek met je opdrachtgever kunt voeren en dan ook met een goede deal naar huis kunt gaan, zijn te vinden in het boek ‘Opdrachtgever gezocht’  van Jan Willem van der Brink en Maarten van Os.

Suggesties of succesvolle ervaringen? Ik hou me aanbevolen!

Weloverwogen besluiten

Een nieuw jaar, nieuwe kansen. Die gedachte zal ongetwijfeld ten grondslag liggen aan het feit dat ik deze week van veel mensen hoorde dat ze het nieuwe jaar gebruiken om een paar besluiten te nemen: Ik ga meer evenwicht in mijn werk-privebalans brengen, ik ga minder snoepen/roken/vlees eten, ik ga meer voor mezelf opkomen, enzovoort. Maar mijn ervaring uit voorgaande jaren leert dat na enige weken blijkt dat deze besluiten niet echt zijn uitgevoerd of maar half. Besluiten nemen blijkt makkelijker te zijn, dan ze uitvoeren.

Ik ben zelf ook niet altijd goed in het nemen van besluiten. Ik ga twijfelen omdat ik de kool en de geit wil sparen of omdat ik niet zeker weet wat wijsheid is in een bepaalde situatie.

Deze week was ik bij een bijeenkomst waar de leidinggevende slecht nieuws vertelde over het bedrijf en dientengevolge een aantal besluiten toelichtte. Ze deed dit als volgt: Ze ging op een krukje zitten in de midden van de kring medewerkers. Ze zat daardoor het laagst van alle aanwezigen. Ze legde eerst uit hoe de situatie ervoor stond en dat het ernst was. Ze gaf vervolgens aan wat die constatering met haar deed. Tenslotte plaatste ze de huidige situatie in het licht van de toekomst en gaf aan wat er volgens haar moest gebeuren en hoe ze de steun van iedereen daarbij nodig had. Ondanks het slechte bericht, werd het goed ontvangen. Het kwam weloverwogen over en was navolgbaar.

Terwijl ik dit aanschouwde moest ik denken aan hoe de indianen volgens een oude traditie besluiten nemen. Voorafgaand aan het besluit worden de windrichtingen afgelopen: Het oosten staat voor de materie, dat wat zich voordoet: hoe staan we ervoor, hoe is de situatie, wat zijn de feiten. Het zuiden staat voor de emotie die deze feiten oproepen: wat doet deze situatie met mij. In het westen worden de bevindingen geplaatst in de eigen traditie: wat betekent dit in de lijn van de geschiedenis, de context, ons doel. In het noorden tenslotte komt alles bij elkaar en neemt het hoofd het (wijze en weloverwogen) besluit.

Er staat een heel indrukwekkend filmpje op YouTube waarin het opperhoofd van een indianenstam zich overgeeft aan de Britten. Je hoort hem zijn besluit toelichten: hij vertelt wat aan de orde is (oost) en wat dit met hem doet (zuid). Dan draait hij zich letterlijk naar het westen om de voorouders aan te roepen. Tenslotte bedekt hij zijn hoofd als hij zich overgeeft en draait zich naar het noorden.

Neem even de tijd om te kijken. Ik kreeg er kippenvel van: Chief Joseph surrenders op You Tube - http://www.youtube.com/watch?v=YftdIU1zago

Ik wens alle blog-lezers veel weloverwogen besluiten in 2011.