Het was niet te missen deze week: Het tot stand komen van een
akkoord tussen 2 regerings- en 3 oppositiepartijen. Een ongekende actie. Wat
mij in de beeldvorming in de media opviel, was dat de manier waarop de betrokken
politici naar buiten traden anders was dan we de laatste jaren gewend waren. In
plaats van elkaar op ieder woord te vangen en hard tegen hard discussies te
voeren, complimenteerde men elkaar, werd er rustig gesproken en uitgelegd en
liet men elkaar uitpraten. Zelfs Jeroen Pauw en Paul Witteman lukte het niet om
een wig te drijven tussen Pechtold, Slob en Sap: het was een ongekend bedaarde
discussie en daarom vond ik hem verrassend en fascinerend. De laatste jaren was
er een cultuur ontstaan, waarin besluitvorming met veel woorden en egodiscussie
plaatsvond, waarin ieder vooral zijn/haar mening stevig neerzette. Vanuit de
polarisatie (‘tegenbewegen’) werkte men naar het compromis. Deze week echter werden ego’s
ondergeschikt gemaakt aan het landsbelang: “we moesten er samen uitkomen, onze
verantwoordelijkheid nemen”, zei Arie Slob. Deze manier van besluiten
(‘meebewegen’ vanwege het grotere belang) was de afgelopen jaren een beetje
verdacht geworden (‘Slappe knieën’).
 |
| Binnenplaats van een Haveli in Nawalgarh |
Ik herinner me een verhaal dat onze gids in India vertelde
over de besluitvormingsprocessen in de Haveli’s, grote huizen van
handelskoopmannen, die in de 19e eeuw werden gebouwd en bewoond door
grootfamilies (opa en oma en hun zonen met hun vrouwen en kinderen). In zo’n
groot huis, dat rond een binnenplaats werd gebouwd was maar een heel klein
keukentje, met en kleine vuurplaats en een soort tafelplaat waar één persoon in
kleermakerszit kon aanzitten. Er werd dus niet gezamenlijk gegeten, maar na
elkaar. De oudste (man) eerst en daarna de rest. Het eten werd gemaakt door de
vrouw des huizes. Zij was dus met alle huisgenoten alleen in de keuken en dat
was handig, want dan kon zij moeilijke gezinszaken aan de orde stellen
(vergelijk het met de rol van ‘verkenner’ die Jan Kees de Jager werd toegedicht).
De vrouw kon zo letterlijk de besluiten ‘voorkoken’ en ervoor zorgen dat de
sfeer in huis goed bleef, want dat was van het grootste belang: men was tot de
dood tot elkaar veroordeeld. Uit elkaar gaan was een teken van zwakte. Als je
familie uit elkaar zou vallen, dan was het gedaan met je invloed en macht. Dat
zou het ergste zijn wat je kon overkomen. Meebewegen en je schikken in het
grotere belang was dus een groot goed en een kwaliteit van levensbelang!
Het zou mooi zijn als deze kwaliteit van meebewegen in onze
samenleving weer werd opgewaardeerd. Een beetje minder Ego/Ik, een beetje meer
Wij Samen.
En wie heeft het dan uiteindelijk voor het zeggen en wie
beweegt mee?
 |
| Audiëntiezaal met rechtsboven de luisteralkoof |
In het Fort van Jodhpur zag ik in de audiëntiezaal van de Maharadja een aantal kleine
alkoofjes, van waarachter de vrouwen de gesprekken konden volgen (zonder gezien
te worden natuurlijk). Hoeveel invloed die vrouwen uiteindelijk op de
besluitvorming hadden?
Zeg het maar…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten